IPUINA
-Atzo,Lizarran hiru txerri zeuden:Pepito,
Francisko eta Engrenecia.
Pepito altua,langilea eta indartsua zen.
Franzisko baxua,alperra eta lodia zen.
Engrenecia bien artekoa zen.
Hiruren artean oso gaizki eramaten ziren,
eta egun batean Engreneciak Franziskori
ladrillo bat bota zion burura.Hori gertatzean,
Franziskok erabaki zuen Engreneciari ez
hitzegitea,eta Pepito oso gaizki sentitzen zen.
Hilabete bat barru Pepito biei adiskidetu
zien,eta etxe bat hasi ziren egiten hiruentzako.
Hurrengo egunenan,etxea egiten ari zebilean,
hotso batek janaria lapurtu zien,baina Pepitok
konturatu zen eta harrapatu zieten hotsoari,
eta kartzelari eraman zuten.
12 ALAITZ
Atzo, Lizarran, hiru anai-arrebak, Pepito, Engrenezia eta Franzisko, gaizki eramaten ziren.
Pepito indartsua, langilea eta polita zen. Franzisko, berriz, itxusia, tontoa eta baxua zen, eta Engrenezia tartekoa zen. Pepitoren lana estriper zen, Freanziskorena kameiloa (drogak saltzen dituena) eta Engrenezia langabezian zegoen.
Gaizki eramaten ziren Engreneziak adreilu bat bota ziolako Franziskori, baina ez zion eman. Pepito haserretu zen, Engreneziak egindakoagatik. Orduan esan zion Pepitok Engreneziari:
- Zu tontuna zara edo zer neska?
- Ez diodala eman! – Erantzun zion Engreneziak.
Baina, Pepitok haserretuta jarraitzen zuen eta harri bat bota zion neskari. Gero, Franzisko eta Pepito futbolera jolastera joan ziren bere arrebari kasurik egin gabe. Futbolera jolasten ari zirela, Franziskori nahi gabe atera zitzaion zapatila, eta Pepitori buruan eman zion. Pepito momento hartan hasi zen Franziskorekin joka, eta Franziskok esan zion:
- Ez dizudala zapatila nahitan bota!
- Bai zera, zinitziko zaitut, tontuna!
Engreneziak, berriz, barrezka aritu zen, orduan bi mutilak konturatu ziren eta neskari jotzen hasi ziren.
Ordu bat geroago, konturatu ziren jotzen ez zutela ezer ez konpontzen eta hitz egiten konpontzen zela guztia. Orduan hiruak batera esan zuten:
- Barkatu!
Gaur ez dute borrokarik izan beraien artean. Lehen, berriz, egunero borrokatzen zuten.
Pepito indartsua, langilea eta polita zen. Franzisko, berriz, itxusia, tontoa eta baxua zen, eta Engrenezia tartekoa zen. Pepitoren lana estriper zen, Freanziskorena kameiloa (drogak saltzen dituena) eta Engrenezia langabezian zegoen.
Gaizki eramaten ziren Engreneziak adreilu bat bota ziolako Franziskori, baina ez zion eman. Pepito haserretu zen, Engreneziak egindakoagatik. Orduan esan zion Pepitok Engreneziari:
- Zu tontuna zara edo zer neska?
- Ez diodala eman! – Erantzun zion Engreneziak.
Baina, Pepitok haserretuta jarraitzen zuen eta harri bat bota zion neskari. Gero, Franzisko eta Pepito futbolera jolastera joan ziren bere arrebari kasurik egin gabe. Futbolera jolasten ari zirela, Franziskori nahi gabe atera zitzaion zapatila, eta Pepitori buruan eman zion. Pepito momento hartan hasi zen Franziskorekin joka, eta Franziskok esan zion:
- Ez dizudala zapatila nahitan bota!
- Bai zera, zinitziko zaitut, tontuna!
Engreneziak, berriz, barrezka aritu zen, orduan bi mutilak konturatu ziren eta neskari jotzen hasi ziren.
Ordu bat geroago, konturatu ziren jotzen ez zutela ezer ez konpontzen eta hitz egiten konpontzen zela guztia. Orduan hiruak batera esan zuten:
- Barkatu!
Gaur ez dute borrokarik izan beraien artean. Lehen, berriz, egunero borrokatzen zuten.
11 ESTITXU
HIRU TXERRIEN IPUINA
Bazen behin, orain dela urte asko, hiru txerrikume. Herri txiki batean bizi ziren, lastozko etxetxo batean, basotik nahiko hurbil zegoena. Handienak Francisko zuen izena eta bajua, azkarra eta polita zen. Txikienak Pepito zuen izena eta altua, mehea eta ergela zen. Ertaina berriz bere anaien arteko nahasketa bat zen eta Engrenecia zuen izena.
Behin, hiru txerrikumeak haserretu egin ziren, Engreneciak Franciskori adreilu bat buruan bota ziolako. Francisko zauriturik hospitalera eraman zuten eta ondorioz koma larrian sartu zen. Pepito Engreneciarekin haserretu eta errieta egin zion. Hasieran Engrenecia nahiko haserre zegoen, baina azkenean errudun sentitzen hasia zen. Hau etxetik joan zen eta basora joatea erabaki zuen, baina ez zekien otxo gaizto bat inguruan zebilela. Bitartean Pepito hospitalera joan zen bere anai zaharra zer moduz zegoen ikustera, eta medikuak hau esan zion:
-Francisko komatik atera da oraintxe bertan.
-Eta noiz aterako da hospitaletik?-erantzun zion Pepitok.
-Hemendik aste betean etxean izango da, eta zu egon lasai etxera joan zaiteke nahi ba duzu.-lasaitu zuen medikuak.
-Mila esker egin duzuenagatik.-hori esan eta Pepito etxera itzuli zen.
Etxera iristean Pepitok ez zuen Engrenecia aurkitzen eta basora irten zen bere bila. Ordu bete pasa ondoren Pepitok bere soinekoaren zati bat aurkitu zuen eta pare bat metrotara otxo bat ikusi zuen Engrenecia jaten. Etxera itzuli zen lasterka, oso izuturik. Geroxeago hospitalera itzuli zen eta Franciskori kontatu zion dena, bion artean erabaki zuten Francisko handik irtetean atzerrira joango zirela bizitzera guzti hori ahazteko.
AMAIERA
Bazen behin, orain dela urte asko, hiru txerrikume. Herri txiki batean bizi ziren, lastozko etxetxo batean, basotik nahiko hurbil zegoena. Handienak Francisko zuen izena eta bajua, azkarra eta polita zen. Txikienak Pepito zuen izena eta altua, mehea eta ergela zen. Ertaina berriz bere anaien arteko nahasketa bat zen eta Engrenecia zuen izena.
Behin, hiru txerrikumeak haserretu egin ziren, Engreneciak Franciskori adreilu bat buruan bota ziolako. Francisko zauriturik hospitalera eraman zuten eta ondorioz koma larrian sartu zen. Pepito Engreneciarekin haserretu eta errieta egin zion. Hasieran Engrenecia nahiko haserre zegoen, baina azkenean errudun sentitzen hasia zen. Hau etxetik joan zen eta basora joatea erabaki zuen, baina ez zekien otxo gaizto bat inguruan zebilela. Bitartean Pepito hospitalera joan zen bere anai zaharra zer moduz zegoen ikustera, eta medikuak hau esan zion:
-Francisko komatik atera da oraintxe bertan.
-Eta noiz aterako da hospitaletik?-erantzun zion Pepitok.
-Hemendik aste betean etxean izango da, eta zu egon lasai etxera joan zaiteke nahi ba duzu.-lasaitu zuen medikuak.
-Mila esker egin duzuenagatik.-hori esan eta Pepito etxera itzuli zen.
Etxera iristean Pepitok ez zuen Engrenecia aurkitzen eta basora irten zen bere bila. Ordu bete pasa ondoren Pepitok bere soinekoaren zati bat aurkitu zuen eta pare bat metrotara otxo bat ikusi zuen Engrenecia jaten. Etxera itzuli zen lasterka, oso izuturik. Geroxeago hospitalera itzuli zen eta Franciskori kontatu zion dena, bion artean erabaki zuten Francisko handik irtetean atzerrira joango zirela bizitzera guzti hori ahazteko.
AMAIERA
10 EMILY
HIRU TRAFIKANTEAK
Atzo, Lizarran, hiru anai-arreben istorio harrigarria hasi zen, Pepito, Engrenezia eta Franzisko zuten izena. Pepito langilea, oso polita, altua eta indartsua zen eta estriperra zen; Engrenezia normala zen, ez altua ez banxua, ez itxusia ez polita eta langabezian zegoen; eta Franzisko baxua, alperra eta itxusia zen eta trafikantea zen. Oso gaizki eramaten ziren oso desberdinak zirelako eta asko borrokatzen zuten.
Arazoak hasi ziren Engreneziak Franziskori adreilu bat bota zionean eta honek lehen zen baino tontunagoa gelditzean. Orduan, Pepito haserretu zen eta bronka bota zion Engreneziari:
-Zergatik bota diozu adreilua Franziskori?-esan zion Pepitok.
-Nahi izan dudalako eta gainera provócate egin dit- erantzun zion Engreneziak.
-Baina hori ez dizu eskubiderik ematen! Gainera zeure anaia da!
-Arrazoia duzu-Engreneziak damututa-Ez dut berriro egingo.
Bitartean, poliziak Franzisko harrapatu eta gartzelara eraman zuen. Orduan, beste biak haien anaiaren bila joan zirenean preso hartu zituzten ere, pentsatzen zutelako konplizeak zirela. Bi orduz egon ziren gartzelan eta gero ospa egin eta mundu osotik trafikatzen ibili ziren, baina ez ziren inon hiru ordu baino gehiago gelditzen, hango poliziak ez harrapatzeko.
Azkenean, gaur goizean jakin dugu, Egipon harrapatu dituztela gaueko ordu bietan eta hango gartzelan daudela preso.
Atzo, Lizarran, hiru anai-arreben istorio harrigarria hasi zen, Pepito, Engrenezia eta Franzisko zuten izena. Pepito langilea, oso polita, altua eta indartsua zen eta estriperra zen; Engrenezia normala zen, ez altua ez banxua, ez itxusia ez polita eta langabezian zegoen; eta Franzisko baxua, alperra eta itxusia zen eta trafikantea zen. Oso gaizki eramaten ziren oso desberdinak zirelako eta asko borrokatzen zuten.
Arazoak hasi ziren Engreneziak Franziskori adreilu bat bota zionean eta honek lehen zen baino tontunagoa gelditzean. Orduan, Pepito haserretu zen eta bronka bota zion Engreneziari:
-Zergatik bota diozu adreilua Franziskori?-esan zion Pepitok.
-Nahi izan dudalako eta gainera provócate egin dit- erantzun zion Engreneziak.
-Baina hori ez dizu eskubiderik ematen! Gainera zeure anaia da!
-Arrazoia duzu-Engreneziak damututa-Ez dut berriro egingo.
Bitartean, poliziak Franzisko harrapatu eta gartzelara eraman zuen. Orduan, beste biak haien anaiaren bila joan zirenean preso hartu zituzten ere, pentsatzen zutelako konplizeak zirela. Bi orduz egon ziren gartzelan eta gero ospa egin eta mundu osotik trafikatzen ibili ziren, baina ez ziren inon hiru ordu baino gehiago gelditzen, hango poliziak ez harrapatzeko.
Azkenean, gaur goizean jakin dugu, Egipon harrapatu dituztela gaueko ordu bietan eta hango gartzelan daudela preso.
9 MAIALEN
HIRU NEBA-ARREBEN IPUINA
Atzo, Lizarran, baziren hiru neba-arreba. Handienak Pepito zuen izena eta hiruren artean langileena, goapoena eta indartsuena zen, baina ez zen oso azkarra. Honek estriper bezala egiten zuen lan. Frantzisko bigarren neba-arreba zen, hau ordea, aurreko anaiaren kontrakoa zen; ez zen goapoa, itsusia zen, ez zuen indarrik eta oso alperra zen; baina ba zuen Pepitorekin antzekotasun bat: hau ere ez zen batere buruargia eta haren lana gamelua izatea zen, hau da drogen munduan zebilen. Azkenik, neba-arreba txikiena Engrenetzia zen. Hau bere bi neba-arreben tartekoa zen, hau da, ez zen liraina baina itsusia ere ez, ez zen indartsua baina ba zuen indar pixka bat, ez zen oso langilea baina ez zen alperra. Engrenetzia nahiko azkarra zen, lehen abokatu bezala egiten zuen lan baina lan gabezia dela eta lana galdu zuen.
Egun batean, haien gurasoek hiru neba-arrebei herentzian utzitako etxean zeudenean, Galizian, Frantziskok eta Engrenetziak errieta bat izan zuten etxeko lorategian. Engrenetziari ez zitzaion bat ere gustatzen Frantziskok eta Pepek garbitzaile bat bezala tratatzea, izan ere, larunbatetan bi anaiek haien lagunak gonbidatzen zituzten etxera partidua ikustera. Egun haietan Engrenetziak 20 lagunentzako janaria prestatu behar zuen eta etxea batu eta zaindu Pepek eta Frantziskok behartzen zutelako. Gainera haien lagunek eta bi anaiek gauzak apurtu eta lurrera botatzen zituzten.
- Engrenetzia! Jaso paper zati hori lurretik!
- Zergatik ez duzu zuk jasotzen? Zuk bota duzu!
- Ni ez naiz garbitzailea!
- Ni ere ez naiz garbitzailea ezta zure neskamea ere Frantzisko!
- Gezurra! Jaso hori oraintxe bertan!
- Badakizu zuk bota duzula! Ez dut jasoko! Ez naiz zure neskamea, zenbat bider errepikatu behar dotzut? Gainera, ondotxo dakizu ez zaidala batere gustatzen ni horrela tratatzea!
Engrenetzia Frantziskorekin haserretu zen eta nahi gabe, amorruak adreilu bat hartzea eta haren nebari burura botatzera bultzatu zuen Engrenetzia.
Frantzisko gertaera horren ondoren ez zen lehen zena izan. Aulki batean geratu zen paraplegiko. Pepe, hau gertatu bitartean, bidaia batean zegoen haren neskalagunarekin Mexikon. Etxera bueltatu zenean, Engrenetziak gertaturiko guztia kontatu zion negarrez, oso damututa.
- Zergatik dago Frantzisko horrela? Zer gertatu zaio? Zer gin diozu??
- Nik … nik … zera … eztabaida bat izan dugu..eta nahi gabe … adreilu bat bota diot burura … eta … paraplegiko geratu da … baina ez da nahita izan! Nik ez nion minik egin nahi!
- Zergatik izan duzue errieta?
- Ez zarete konturatzen baina zuen neskamea banintz bezala tratatzen nauzue, eta ni ez nahiz zuen neskamea, zuen arreba naiz! Ezin dut jasan ni horrela tratatzea!!
Pepe, hasieran ere Engrenetziarekin haserretu zen baina gauean Engrenetziarekin pentsatzen aritu zen eta berehala ulertu zuen zer egiten zioten Engrenetziari, hau da, ez zen haien neskamea, baizik eta haien arreba zen. Pepe damutu egin zen Engrenetziari egin ziotenaz.
- Engrenetzia, gaur gauean atzo esan zenidanaz egon nahiz pentsatzen, eta sentitzen dut, ez nintzen konturatzen horrela aritzen ginenik zurekin. Barkatu.
- Barkatuta zaude baina hemendik aurrera etxea denok zainduko dugu bale?
- Bale.
Aste bete beranduago Lizarrara bueltatu ziren.
Bertan Engrenetziak Frantzisko zaintzen jarraitu zuen egun batean gogoratu zen arte bere fakultateko irakasleak mediku ona izan zitekeela esan ziola.
- Pepe! Medikuntza ikasiko dut!
- Medikuntza? Zuk? Zergatik?
- Ba begira, oraintxe bertan gogoratu naiz fakultateko irakasle batek mediku edo erizain ona izan nintekeela esan zidala. Gainera, orain lan gabezian nago eta ondo etorriko zait dirua irabaztea.
- Ba nahi duzun bezala, ideia ona da baina asko ikasi beharko duzu.
Beraz, Engrenetzia, medikuntza ikasten hasi zen, beti ere Frantzisko zainduz. Horrela ba, Engrenetziak lana aurkitu zuen paraplegikoen egoitza batean erizain bezala. Diru pixka bat lortu bezain laster eman zuen Frantziskoren izena berak lan egiten zuen egoitza artan, ala, Engrenetziak lana lortu zuen eta aldi berean Frantzisko zaintzeko aukera izan zuen bere buruan zeukan errudun sentimendua gutxiagotuz.
Atzo, Lizarran, baziren hiru neba-arreba. Handienak Pepito zuen izena eta hiruren artean langileena, goapoena eta indartsuena zen, baina ez zen oso azkarra. Honek estriper bezala egiten zuen lan. Frantzisko bigarren neba-arreba zen, hau ordea, aurreko anaiaren kontrakoa zen; ez zen goapoa, itsusia zen, ez zuen indarrik eta oso alperra zen; baina ba zuen Pepitorekin antzekotasun bat: hau ere ez zen batere buruargia eta haren lana gamelua izatea zen, hau da drogen munduan zebilen. Azkenik, neba-arreba txikiena Engrenetzia zen. Hau bere bi neba-arreben tartekoa zen, hau da, ez zen liraina baina itsusia ere ez, ez zen indartsua baina ba zuen indar pixka bat, ez zen oso langilea baina ez zen alperra. Engrenetzia nahiko azkarra zen, lehen abokatu bezala egiten zuen lan baina lan gabezia dela eta lana galdu zuen.
Egun batean, haien gurasoek hiru neba-arrebei herentzian utzitako etxean zeudenean, Galizian, Frantziskok eta Engrenetziak errieta bat izan zuten etxeko lorategian. Engrenetziari ez zitzaion bat ere gustatzen Frantziskok eta Pepek garbitzaile bat bezala tratatzea, izan ere, larunbatetan bi anaiek haien lagunak gonbidatzen zituzten etxera partidua ikustera. Egun haietan Engrenetziak 20 lagunentzako janaria prestatu behar zuen eta etxea batu eta zaindu Pepek eta Frantziskok behartzen zutelako. Gainera haien lagunek eta bi anaiek gauzak apurtu eta lurrera botatzen zituzten.
- Engrenetzia! Jaso paper zati hori lurretik!
- Zergatik ez duzu zuk jasotzen? Zuk bota duzu!
- Ni ez naiz garbitzailea!
- Ni ere ez naiz garbitzailea ezta zure neskamea ere Frantzisko!
- Gezurra! Jaso hori oraintxe bertan!
- Badakizu zuk bota duzula! Ez dut jasoko! Ez naiz zure neskamea, zenbat bider errepikatu behar dotzut? Gainera, ondotxo dakizu ez zaidala batere gustatzen ni horrela tratatzea!
Engrenetzia Frantziskorekin haserretu zen eta nahi gabe, amorruak adreilu bat hartzea eta haren nebari burura botatzera bultzatu zuen Engrenetzia.
Frantzisko gertaera horren ondoren ez zen lehen zena izan. Aulki batean geratu zen paraplegiko. Pepe, hau gertatu bitartean, bidaia batean zegoen haren neskalagunarekin Mexikon. Etxera bueltatu zenean, Engrenetziak gertaturiko guztia kontatu zion negarrez, oso damututa.
- Zergatik dago Frantzisko horrela? Zer gertatu zaio? Zer gin diozu??
- Nik … nik … zera … eztabaida bat izan dugu..eta nahi gabe … adreilu bat bota diot burura … eta … paraplegiko geratu da … baina ez da nahita izan! Nik ez nion minik egin nahi!
- Zergatik izan duzue errieta?
- Ez zarete konturatzen baina zuen neskamea banintz bezala tratatzen nauzue, eta ni ez nahiz zuen neskamea, zuen arreba naiz! Ezin dut jasan ni horrela tratatzea!!
Pepe, hasieran ere Engrenetziarekin haserretu zen baina gauean Engrenetziarekin pentsatzen aritu zen eta berehala ulertu zuen zer egiten zioten Engrenetziari, hau da, ez zen haien neskamea, baizik eta haien arreba zen. Pepe damutu egin zen Engrenetziari egin ziotenaz.
- Engrenetzia, gaur gauean atzo esan zenidanaz egon nahiz pentsatzen, eta sentitzen dut, ez nintzen konturatzen horrela aritzen ginenik zurekin. Barkatu.
- Barkatuta zaude baina hemendik aurrera etxea denok zainduko dugu bale?
- Bale.
Aste bete beranduago Lizarrara bueltatu ziren.
Bertan Engrenetziak Frantzisko zaintzen jarraitu zuen egun batean gogoratu zen arte bere fakultateko irakasleak mediku ona izan zitekeela esan ziola.
- Pepe! Medikuntza ikasiko dut!
- Medikuntza? Zuk? Zergatik?
- Ba begira, oraintxe bertan gogoratu naiz fakultateko irakasle batek mediku edo erizain ona izan nintekeela esan zidala. Gainera, orain lan gabezian nago eta ondo etorriko zait dirua irabaztea.
- Ba nahi duzun bezala, ideia ona da baina asko ikasi beharko duzu.
Beraz, Engrenetzia, medikuntza ikasten hasi zen, beti ere Frantzisko zainduz. Horrela ba, Engrenetziak lana aurkitu zuen paraplegikoen egoitza batean erizain bezala. Diru pixka bat lortu bezain laster eman zuen Frantziskoren izena berak lan egiten zuen egoitza artan, ala, Engrenetziak lana lortu zuen eta aldi berean Frantzisko zaintzeko aukera izan zuen bere buruan zeukan errudun sentimendua gutxiagotuz.
8 AITANA
Hiru neba-arrebak
Atzo, Lekeition, hain hurbil dirudien denbora tarte hartan, hiru neba-arreben existentziaz jakin genuen. Lekeitio oso polita zen bai, mendi eta zuhaitz mordoz inguratutako herria. Oso arrunta. Hiru neba-arrebak baina, ez ziren edonolakoak gero; Sekulako liztorrak ziren! Bakoitzak, bere izateko erak eta itsura ezberdin bat zeukaten. Guztietatik handienak, Pepito izena zuenak hain zuzen ere, gainontzeko nebarreben inbidia zuen: mutil koxkor, xarmant, langile, indartsu eta izugarri azkarra zen; kirol guztietan hoberena izateko fama edukitzeaz gain. Bere neba aldiz, Francisko, guztiz ezberdina zen, imajina daitekeen mutilik mespretxagarriena zen: Izugarri itsusia zen, ez zuen lan egitea gustoko, lerba bat bezain txikia zen ia, eta esfortzu guztiak saihesten zituenez gero, babotzat ere hartzen zuten; liztor jaio berri baten antzera jokatzeaz gain. Ikusi ezineko liztor bilakatu zen. Bien tartean zegoen liztor neska, hau da, beraien arreba Engrenencia, bien nahasketa bat zen, umore oso berezi batez identifika zitekeena: Gehienetan alai zegoen arren, haserretzen zen unean deabrua bera baino gaiztoago bilakatzen zen, edozer eta edonor mila zatitan uzteko adinako indarra garatuz. Hala ere, guztiek ezagutzen eta maitatzen zuten liztorra zen.
Eguerdiko hamabiak jo bezain laster baina, beraien zoria guztiz aldatu zen…Beraien amak, seme-alabak ustezko lan batzuetara joaten ikusten zituen egunero; esnatu ere egiten zituen bertara garaiz irits zitezen. Haren ustez, Pepito, enpresaria zen. Berak uste zuenaren arabera, bere seme zaharrenak “Dirua patrikan” izeneko izugarrizko enpresa batean egiten zuen lan, eta horregatik ekartzen zuen hainbeste diru etxera hilabetero. Engrenenciak aldiz, etxera diru gutxi ekartzen zuenez, musikari talde baten bateria zela pentsatzen zuen, bere taldeak tabernetan jotzearekin lortzen zuen diru apurra zela etxera ekartzen zuena. Semerik txikienak dirurik etxera ekartzen ez zuela eta, langabezian zegoela uste zuen. Hala ere, berak izugarri maite zuen bere semea eta bortz axola zitzaion gainontzeko liztorren esamesak. Etxea garbitzen ari zela, Engrenenciaren logela atuntzea otu zitzaion, bueltan dena txukun-txukun aurki zezan… Eta hor bukatu zen guztia. Haren ohepean, inoiz ikusi gabeko kutxa bat topatu zuen: hori kolore bizi-biziaz margoturik zegoen, eta nahiko handia zen. Metro laurden inguruko azalera zuen. Bere barnean eskua sartu zuen, bertan zer egon zitekeen pentsatzen eta…paper bat aurkitu zuen bertan. Oso paper arraroa zen. Bertan Engrenencia langabezian zegoela adierazten zuen, baina horrek ez zuen zentzurik… Zergatik ez zion bada bere alabak horrelakorik esan? Paperra behin eta berriz mihatu zuen, faltsua izango zen itsaropenez; baina ez zen ala izan. Bere alaba langabezian zegoen, eta bera ohartu ere ez zen egin. Engrenencia etxera iritsi orduko, amak galderez josi zuen alaba, eta Engrenenciak azkenean, amari egia esan zion…
- Kaixo ama, etxean naiz! (esan zuen Engrenenciak etxera sartu orduko)
- Kaixo, laztana… Zer moduz gaurko kontzertuan? (galdetu zion amak begietan dir-dir bitxi bat zuelarik)
- Primeran! Aretoa bete-beterik zegoen eta jendeak… ( bat-batean Engrenenciak hitz egiteari utzi zion. Bere amaren begiradaren esanahia ulertu zuen: ama haserre zegoen)
- Mesedez jarraitu zure kontzertuari buruz hitz egiten (esan zion amak are eta gehiago haserretuz)
- Bueno, bada… (Engrenenciak ez zekien zer esan, ama bere gezurretaz ohartu zelakoan zegoen) zera… ba… gezurra zen orain arte nire lanari buruz esandako guztia. Duela hiru urte ni langabezian nagoela.
Bere amak baina, gehiago nahi zuen. Bere alabak goizak zertan igarotzen zituen jakin zuen, gauetan nora joaten zen… Baina hori ez zen nahikoa. Berak dirua nork ematen zion jakin nahi zuen. Hasieran bere alabak ez zuen ezer esateko asmorik, baina bere burua hain larri ikusirik, dirua ematen zionaren izena esanez amaitu zuen:
- Ama, nahikoa da! Badakizu niri buruzko guztia; ez dut beste ezer esateko asmorik.
- Ah, ez? Ai ama! Ez iezadazu esan… emagaldu bat zara! Ene bada…beno ba, zure amamari esan beharko diot, gero ohartuz gero infarturik jasan ez dezan… A ze nolako atsekabea jasango duen! Beno baina, ez da ezer izango nik jasan berri dudanarekin alderatuz…
Engrenenciaren amak hartutako atsekabea sinesgaitza zen. Engrenenciak, ez zuen sekula bere ama hain gaizki ikusi eta atsekabea gutxitzeko asmotan, egia esatea erabaki zuen…
- Ama, lasaitu zaitez… ( esan zuen Engrenenciak)
- Baina nola lasituko naiz ba zure lanbidea zein den jakinda! ( esan zion amak alabari)
- Ama, lasai… Hori ez da nire lanbidea (Hasi zen esanez, guztia azaltzen hasiz). Egitan langabezian nago, hori badakizu. Etxera ekartzen dudan diru apurra, ez dut emgalduaren lanbidea eginez lortzen; baizik eta Franciskok ematen didala.
Hori esatearekin batera bertatik ospa egin zuen beste galderarik ez erantzuteko asmotan. Atea ireki orduko baina, salatutako anaia leihopean zela ohartu zen, guztia entzun zuelaz, eta oso haserre zegoela zirudien. Francisko, arrebari begirada zorrotz bat jaurtitzearekin batera sartu zen haien etxea zen izugarrizko lore hartara, begietan amari Engrenenciari buruzko txarra zen zerbait esango zihola zirudien bitartean. Etxera sartu zenean, arreba atzean zuela guztiz ikaraturik, atea erdi irekita utzi zuen. Pare bat minututara iritsi zen etxera Pepito, eta atea irekirik zegoenez gero, sartzerakoan ez zuen inolako zaratarik egin. Egongelan argia ikusirik eta ahotsak bertatik zetozenez gero, motel asko abiatu zen bertarantz, ahalik eta zarata gutxienik eginez, iskanbila zeri buruz zihoan jakin ahal izateko, bertan parte hartu barik. Bertara hurbiltzean, argi eta garbi entzun zuen nola bere nebak bere amari esaten zion zertan xahutzen zuen haren arrebak berak emandako dirua...
- Ama, nik Engrenenciari etxera ekartzen duen diruaren bikoitza ematen diot… (hasi zen anaia gazteena guztia azalduz)
- Baina-baina… zu ez al zeunden ba langabezian? (harriturik geratzen ari zen ama)
- Baina berak nik ematen diodan diruaren erdia xahutzen du berak Pepitoren “striptis” aretoan, gustuko duen mutilaren zakila ikusteko ordaintzen! ( amaitu zuen esaldia Franciskok amaren galderari kasu zizpitzik egin gabe)
Ama ia-ia lurrera erori zen momentu hartan. Orduan, bere ustezko seme eredua, “striptis” areto baten jabe zela jakin zuen, eta batzuetan logelan aurkitzen zituen gepardo tangak ikusita, bera ere bertan lan egiten zuela ohartu zen. Izugarri atsekabetu zen, eta gauzak okerrera egin ezin zutela eta, Pepito agertu zen, bere anaia txikia gamelu bat zela agerian utziz eta baita irabazten zituen dirutza itzelak non izkutatzen zituen:
- Baina-baina…! Nolatan izan duzu halakorik esateko muturrik?! (ohiukatu zuen Pepitok iskanbilaren erdian sartuz) Akabaturik hago! (ohiukatu zuen berriz anaia jotzeko asmotan)
- Egia al da Pepito? (galdetu zion amak seme zaharrenari)
Pepito momentu hartan gelditu egin zen, baina ez zuen ezer erantzun. Amak orduan, esandakoa egia zela baieztatu ahal izan zuen.
- Bai egia da… (esan zuen Pepitok handik denbora batera) Baina ba al dakizu nondik lortzen duen Franciskok dirua?
- Ez zara ausartuko… (esan zuen ahopean Franciskok, oso urduri)
- Francisko gamelua da! Drogak pilula moduan saltzen aritzen da; Horregatik eraiki zuen lorategiko txabola hura. Txabolak barnean ate izkutu bat du eta bertan gordetzen du merkantzia eta lortutako dirua; eta horregatik du arrebari dirua emateko besteko dirutza! (esan zuen Pepitok, Franciskoren lana agerian utziz)
Amari orduan, infartu bat eman zion; baina inor ez zen ohartu hartaz. Guztiak haserre zeuden, batak besteari egindakoa zela eta. Baina, mutilek bi gauza zituzten buruan: Lehenengoa, elkarri min emateko moduko gauzetan pentsatzea eta bigarren, arrebak zer egingo ote zien pentsatzea. Izugarri arriskutsua eta maltzurra baitzen haserretzean. Arreba baina, joana zen. Ez zegoen egongelan. Bi anaiek lasaitu ederra hartu zuten eta bat-batean… PLAS! Engrenenciak Franciskori sekulako danbatekoa eman zion buruan, lorategitik hartutako ahalik eta edreilurik handienarekin. Ziplo erori zen lurrera, bere amaren alboan. Bost segundutara esnatu ziren biak, batera, bata begietan atsekabe begirada zuelarik eta besteak,… beno… Franciskok ez zeukan begirada finkorik. Begiak biraka zituen eta sekulako koskorrekoa zeukan buru erdian. Minutu erdira edo, Francisko altxatu egin zen, begiak finko zituelarik eta bertara begiratzean, bi begiak sudur puntara begira zituela ohartu ziren familikideak. Ama larritu egin zen, etxetik gora eta behera arituz, anbulantziari deituz. Bi anai-arrebek baina, Franciskori burla egiteko asmoz, soineko itsusi bat jartzeko eta aurpegia margotzeko aprobetxatu zuten. Ama lasaitu zenean, eta Franciskok begiak ondo zituenean, haien maletak egin eta etxetik bota zituen une horretararte bere kuttunak izandako haurrak.
Etxetik irten bezain laster banatu ziren anai-arrebak. Elkarrekin gori-gori zeuden, haserre bizian. Beno, Pepito eta Engrenencia batik-bat; Francisko oraindik txora-txora eginda baitzebilen. Haietaeko bakoitzak, lore bat aukeratu zuen, polit-polita behinik -behin baina Franciskok maletak utzi eta berehala joan zen bere pilulak saltzera; Hori bai, lehenengo hirurak dohainik emanda, jakina! Engrenenciak aldiz, buru eta denbora dexente gehiago zuela eta, eta bere bi anaien antzera laku baten alboan zegoenez, zulo nahiko handi bat egin zuen lore ondoan, uholdeak egotekotan urpean bukatzeko arrisku gutxiago izan zezan. Pepitok aldiz, hiru txerrikumeen ipuinaren antzera zaharrena eta jakintsuena zenez gero, ideia paregabea otu zitzaion: estriptisak egingo zituen etxe alboan eta ikusten zuenak diruarekin ordaindu beharrean berarentzako haren etxe alboko lakuaren aurrean zulo izugarri handi bat eginez ordainduko zion; Horrela, berak lan… sinpleago bat egingo zuen.
Arratsaldeko zortziak aldera, berak bukaturik zeukan zuloa. Ikaragarri handia zen, inork inoiz egindako zulorik handiena, eta liztor multzo batek egina zen, gainera. Zuloa amaitu bezain laster hasi zen xiri-miria eta, Franciskok zulorik egin ez zuenez, segituan erori zen haren lore polit hura. Bera orduan, ziztu bizian abiatu zen arrebaren etxera eta berak, jakina zenez gero… antzarak ferratzera bidali zuen!
- Engrenencia, irekidazu atea! (ohiukatu zuen Franciskok bere arrebaren atarian)
- Baita zera ere! Zergatik ireki beharko nizuke ba nik nire etxeko atea? (erantzun zion Engrenenciak haserre)
Handik hogei minututara baina, eta xiri-miria euri sendo bilakatu zenez gero, bere zuloaren barnean geratutako urak gainezka egin zuen eta bere etxea ere hondaturik gelditu zen. Orduan, eta anaiak oraindik ere hura itxoiten ari zela ikusita, Engrenenciak eskerrak eman zizkion bere anaia txikiari:
- Arrano pola! Zertan zabiltza zu hemen? Blai-blai eginda bukatuko duzu! (esan zion Engrenenciak Franciskori, etxetik irten bezain laster)
- A ze nolako galdera! Zertan ariko naiz ba, neska! Zuri itxoiten nabil (erantzun zion Franciskok arrebari, irrifar polit batez jarraiturik)
- Baina, zure maletak… (esan zuen Engrenenciak kezkaturik)
- Lasai, emakumea! Maletak eta ni neu ere blai-blai eginik gaude jadanik. Ez zaitez horretaz kezkatu(lasaitu zuen Franciskok Engrenenciari). Zer, joango al gara?
- Bai…eta Francisko… eskerrik asko… (esan zion Engrenenciak Franciskori poz-pozik)
- Zertarako izango gara anai-arrebak elkarri laguntzen ez badiogu ba? (esan zuen orduan Franciskok)
- Bai arrazoi duzu baina nora joatea pentsatu duzu ba? Amak ez digu etxera bueltatzen uzten (galdetu zuen Engrenenciak kezkaturik)
- Badakit baina esan dudanez, anai-arrebak elkarri laguntzeko daude eta nik dakidala behintzat, Pepito gure anaia da. Hortaz, haren etxera joatea pentsatu dut (argitu zuen Franciskok bere ideia, galdera erantzunez). Goazen! (Ohiukatu zion arrebari anaiaren etxera joateko keinua eginez)
Bi neba-arrebak, Pepitoren etxerantz abiatu ziren. Bertara iristeko baina, zailtasun ugari igaro behar izan zituzten: Franciskok bi babori pilulak eskaintzeko gogoak jasan behar izan zituen, eta Engrenenciak aldiz, “striptis” areto batean sartzeko gogoak jasan behar izan zituen…Beraientzako ezinezkoa zirudiena. Pepitoren etxera iristean, izugarri alai gelditu ziren eta nola Pepitok berari egindako gaitz guztiak barkatu zizkien eta barrura sartzen utzi zienez gero, askoz ere zoriontsuago egon ziren, eta bertan sartu orduko, lehen euria zena, sekulako zaparrada bihurtu zen.
- Mila esker zure etxera sartzen uzteagatik (eskertu zion bihotzez Engrenenciak Pepitori)
- Ez da ezer izan (erantzun zion Franciskok)
Barruan zeuden bitartean, hitz egiten hasi ziren eta berriz ere adiskidetu eta amaren oinordekotza jaso ahal izateko hilketa batzuk proposatzen hasi ziren, bertan errege-erreginak balira bezala bizi ahal izateko:
- Ama hiltzeko modudrik errezena hona gonbidatzea izango litzateke, gero aulki batekin kolpatuz (adierazi zuen Pepitok)
- Ez, hobeto egongo litzateke gu bertara joan eta aizkora batez burua moztea (proposatu zuen Engrenenciak)
- Edo bestela bi ideiak nahasi ditzakegu. Bera izan ahal da hona datorrena, eta burua aizkora batez moztu ahal diogu.
- Bai horixe egingo dugu! (batera eta ilusio handiz onartu zuten neba-arrebek ideia)
Hala, anai-arrebak adiskidetu egin ziren eta hurrengo egunean, ama hil egin zuten oinordekotza jasoz, eta handik aurrera poz-pozik biziz.
Atzo, Lekeition, hain hurbil dirudien denbora tarte hartan, hiru neba-arreben existentziaz jakin genuen. Lekeitio oso polita zen bai, mendi eta zuhaitz mordoz inguratutako herria. Oso arrunta. Hiru neba-arrebak baina, ez ziren edonolakoak gero; Sekulako liztorrak ziren! Bakoitzak, bere izateko erak eta itsura ezberdin bat zeukaten. Guztietatik handienak, Pepito izena zuenak hain zuzen ere, gainontzeko nebarreben inbidia zuen: mutil koxkor, xarmant, langile, indartsu eta izugarri azkarra zen; kirol guztietan hoberena izateko fama edukitzeaz gain. Bere neba aldiz, Francisko, guztiz ezberdina zen, imajina daitekeen mutilik mespretxagarriena zen: Izugarri itsusia zen, ez zuen lan egitea gustoko, lerba bat bezain txikia zen ia, eta esfortzu guztiak saihesten zituenez gero, babotzat ere hartzen zuten; liztor jaio berri baten antzera jokatzeaz gain. Ikusi ezineko liztor bilakatu zen. Bien tartean zegoen liztor neska, hau da, beraien arreba Engrenencia, bien nahasketa bat zen, umore oso berezi batez identifika zitekeena: Gehienetan alai zegoen arren, haserretzen zen unean deabrua bera baino gaiztoago bilakatzen zen, edozer eta edonor mila zatitan uzteko adinako indarra garatuz. Hala ere, guztiek ezagutzen eta maitatzen zuten liztorra zen.
Eguerdiko hamabiak jo bezain laster baina, beraien zoria guztiz aldatu zen…Beraien amak, seme-alabak ustezko lan batzuetara joaten ikusten zituen egunero; esnatu ere egiten zituen bertara garaiz irits zitezen. Haren ustez, Pepito, enpresaria zen. Berak uste zuenaren arabera, bere seme zaharrenak “Dirua patrikan” izeneko izugarrizko enpresa batean egiten zuen lan, eta horregatik ekartzen zuen hainbeste diru etxera hilabetero. Engrenenciak aldiz, etxera diru gutxi ekartzen zuenez, musikari talde baten bateria zela pentsatzen zuen, bere taldeak tabernetan jotzearekin lortzen zuen diru apurra zela etxera ekartzen zuena. Semerik txikienak dirurik etxera ekartzen ez zuela eta, langabezian zegoela uste zuen. Hala ere, berak izugarri maite zuen bere semea eta bortz axola zitzaion gainontzeko liztorren esamesak. Etxea garbitzen ari zela, Engrenenciaren logela atuntzea otu zitzaion, bueltan dena txukun-txukun aurki zezan… Eta hor bukatu zen guztia. Haren ohepean, inoiz ikusi gabeko kutxa bat topatu zuen: hori kolore bizi-biziaz margoturik zegoen, eta nahiko handia zen. Metro laurden inguruko azalera zuen. Bere barnean eskua sartu zuen, bertan zer egon zitekeen pentsatzen eta…paper bat aurkitu zuen bertan. Oso paper arraroa zen. Bertan Engrenencia langabezian zegoela adierazten zuen, baina horrek ez zuen zentzurik… Zergatik ez zion bada bere alabak horrelakorik esan? Paperra behin eta berriz mihatu zuen, faltsua izango zen itsaropenez; baina ez zen ala izan. Bere alaba langabezian zegoen, eta bera ohartu ere ez zen egin. Engrenencia etxera iritsi orduko, amak galderez josi zuen alaba, eta Engrenenciak azkenean, amari egia esan zion…
- Kaixo ama, etxean naiz! (esan zuen Engrenenciak etxera sartu orduko)
- Kaixo, laztana… Zer moduz gaurko kontzertuan? (galdetu zion amak begietan dir-dir bitxi bat zuelarik)
- Primeran! Aretoa bete-beterik zegoen eta jendeak… ( bat-batean Engrenenciak hitz egiteari utzi zion. Bere amaren begiradaren esanahia ulertu zuen: ama haserre zegoen)
- Mesedez jarraitu zure kontzertuari buruz hitz egiten (esan zion amak are eta gehiago haserretuz)
- Bueno, bada… (Engrenenciak ez zekien zer esan, ama bere gezurretaz ohartu zelakoan zegoen) zera… ba… gezurra zen orain arte nire lanari buruz esandako guztia. Duela hiru urte ni langabezian nagoela.
Bere amak baina, gehiago nahi zuen. Bere alabak goizak zertan igarotzen zituen jakin zuen, gauetan nora joaten zen… Baina hori ez zen nahikoa. Berak dirua nork ematen zion jakin nahi zuen. Hasieran bere alabak ez zuen ezer esateko asmorik, baina bere burua hain larri ikusirik, dirua ematen zionaren izena esanez amaitu zuen:
- Ama, nahikoa da! Badakizu niri buruzko guztia; ez dut beste ezer esateko asmorik.
- Ah, ez? Ai ama! Ez iezadazu esan… emagaldu bat zara! Ene bada…beno ba, zure amamari esan beharko diot, gero ohartuz gero infarturik jasan ez dezan… A ze nolako atsekabea jasango duen! Beno baina, ez da ezer izango nik jasan berri dudanarekin alderatuz…
Engrenenciaren amak hartutako atsekabea sinesgaitza zen. Engrenenciak, ez zuen sekula bere ama hain gaizki ikusi eta atsekabea gutxitzeko asmotan, egia esatea erabaki zuen…
- Ama, lasaitu zaitez… ( esan zuen Engrenenciak)
- Baina nola lasituko naiz ba zure lanbidea zein den jakinda! ( esan zion amak alabari)
- Ama, lasai… Hori ez da nire lanbidea (Hasi zen esanez, guztia azaltzen hasiz). Egitan langabezian nago, hori badakizu. Etxera ekartzen dudan diru apurra, ez dut emgalduaren lanbidea eginez lortzen; baizik eta Franciskok ematen didala.
Hori esatearekin batera bertatik ospa egin zuen beste galderarik ez erantzuteko asmotan. Atea ireki orduko baina, salatutako anaia leihopean zela ohartu zen, guztia entzun zuelaz, eta oso haserre zegoela zirudien. Francisko, arrebari begirada zorrotz bat jaurtitzearekin batera sartu zen haien etxea zen izugarrizko lore hartara, begietan amari Engrenenciari buruzko txarra zen zerbait esango zihola zirudien bitartean. Etxera sartu zenean, arreba atzean zuela guztiz ikaraturik, atea erdi irekita utzi zuen. Pare bat minututara iritsi zen etxera Pepito, eta atea irekirik zegoenez gero, sartzerakoan ez zuen inolako zaratarik egin. Egongelan argia ikusirik eta ahotsak bertatik zetozenez gero, motel asko abiatu zen bertarantz, ahalik eta zarata gutxienik eginez, iskanbila zeri buruz zihoan jakin ahal izateko, bertan parte hartu barik. Bertara hurbiltzean, argi eta garbi entzun zuen nola bere nebak bere amari esaten zion zertan xahutzen zuen haren arrebak berak emandako dirua...
- Ama, nik Engrenenciari etxera ekartzen duen diruaren bikoitza ematen diot… (hasi zen anaia gazteena guztia azalduz)
- Baina-baina… zu ez al zeunden ba langabezian? (harriturik geratzen ari zen ama)
- Baina berak nik ematen diodan diruaren erdia xahutzen du berak Pepitoren “striptis” aretoan, gustuko duen mutilaren zakila ikusteko ordaintzen! ( amaitu zuen esaldia Franciskok amaren galderari kasu zizpitzik egin gabe)
Ama ia-ia lurrera erori zen momentu hartan. Orduan, bere ustezko seme eredua, “striptis” areto baten jabe zela jakin zuen, eta batzuetan logelan aurkitzen zituen gepardo tangak ikusita, bera ere bertan lan egiten zuela ohartu zen. Izugarri atsekabetu zen, eta gauzak okerrera egin ezin zutela eta, Pepito agertu zen, bere anaia txikia gamelu bat zela agerian utziz eta baita irabazten zituen dirutza itzelak non izkutatzen zituen:
- Baina-baina…! Nolatan izan duzu halakorik esateko muturrik?! (ohiukatu zuen Pepitok iskanbilaren erdian sartuz) Akabaturik hago! (ohiukatu zuen berriz anaia jotzeko asmotan)
- Egia al da Pepito? (galdetu zion amak seme zaharrenari)
Pepito momentu hartan gelditu egin zen, baina ez zuen ezer erantzun. Amak orduan, esandakoa egia zela baieztatu ahal izan zuen.
- Bai egia da… (esan zuen Pepitok handik denbora batera) Baina ba al dakizu nondik lortzen duen Franciskok dirua?
- Ez zara ausartuko… (esan zuen ahopean Franciskok, oso urduri)
- Francisko gamelua da! Drogak pilula moduan saltzen aritzen da; Horregatik eraiki zuen lorategiko txabola hura. Txabolak barnean ate izkutu bat du eta bertan gordetzen du merkantzia eta lortutako dirua; eta horregatik du arrebari dirua emateko besteko dirutza! (esan zuen Pepitok, Franciskoren lana agerian utziz)
Amari orduan, infartu bat eman zion; baina inor ez zen ohartu hartaz. Guztiak haserre zeuden, batak besteari egindakoa zela eta. Baina, mutilek bi gauza zituzten buruan: Lehenengoa, elkarri min emateko moduko gauzetan pentsatzea eta bigarren, arrebak zer egingo ote zien pentsatzea. Izugarri arriskutsua eta maltzurra baitzen haserretzean. Arreba baina, joana zen. Ez zegoen egongelan. Bi anaiek lasaitu ederra hartu zuten eta bat-batean… PLAS! Engrenenciak Franciskori sekulako danbatekoa eman zion buruan, lorategitik hartutako ahalik eta edreilurik handienarekin. Ziplo erori zen lurrera, bere amaren alboan. Bost segundutara esnatu ziren biak, batera, bata begietan atsekabe begirada zuelarik eta besteak,… beno… Franciskok ez zeukan begirada finkorik. Begiak biraka zituen eta sekulako koskorrekoa zeukan buru erdian. Minutu erdira edo, Francisko altxatu egin zen, begiak finko zituelarik eta bertara begiratzean, bi begiak sudur puntara begira zituela ohartu ziren familikideak. Ama larritu egin zen, etxetik gora eta behera arituz, anbulantziari deituz. Bi anai-arrebek baina, Franciskori burla egiteko asmoz, soineko itsusi bat jartzeko eta aurpegia margotzeko aprobetxatu zuten. Ama lasaitu zenean, eta Franciskok begiak ondo zituenean, haien maletak egin eta etxetik bota zituen une horretararte bere kuttunak izandako haurrak.
Etxetik irten bezain laster banatu ziren anai-arrebak. Elkarrekin gori-gori zeuden, haserre bizian. Beno, Pepito eta Engrenencia batik-bat; Francisko oraindik txora-txora eginda baitzebilen. Haietaeko bakoitzak, lore bat aukeratu zuen, polit-polita behinik -behin baina Franciskok maletak utzi eta berehala joan zen bere pilulak saltzera; Hori bai, lehenengo hirurak dohainik emanda, jakina! Engrenenciak aldiz, buru eta denbora dexente gehiago zuela eta, eta bere bi anaien antzera laku baten alboan zegoenez, zulo nahiko handi bat egin zuen lore ondoan, uholdeak egotekotan urpean bukatzeko arrisku gutxiago izan zezan. Pepitok aldiz, hiru txerrikumeen ipuinaren antzera zaharrena eta jakintsuena zenez gero, ideia paregabea otu zitzaion: estriptisak egingo zituen etxe alboan eta ikusten zuenak diruarekin ordaindu beharrean berarentzako haren etxe alboko lakuaren aurrean zulo izugarri handi bat eginez ordainduko zion; Horrela, berak lan… sinpleago bat egingo zuen.
Arratsaldeko zortziak aldera, berak bukaturik zeukan zuloa. Ikaragarri handia zen, inork inoiz egindako zulorik handiena, eta liztor multzo batek egina zen, gainera. Zuloa amaitu bezain laster hasi zen xiri-miria eta, Franciskok zulorik egin ez zuenez, segituan erori zen haren lore polit hura. Bera orduan, ziztu bizian abiatu zen arrebaren etxera eta berak, jakina zenez gero… antzarak ferratzera bidali zuen!
- Engrenencia, irekidazu atea! (ohiukatu zuen Franciskok bere arrebaren atarian)
- Baita zera ere! Zergatik ireki beharko nizuke ba nik nire etxeko atea? (erantzun zion Engrenenciak haserre)
Handik hogei minututara baina, eta xiri-miria euri sendo bilakatu zenez gero, bere zuloaren barnean geratutako urak gainezka egin zuen eta bere etxea ere hondaturik gelditu zen. Orduan, eta anaiak oraindik ere hura itxoiten ari zela ikusita, Engrenenciak eskerrak eman zizkion bere anaia txikiari:
- Arrano pola! Zertan zabiltza zu hemen? Blai-blai eginda bukatuko duzu! (esan zion Engrenenciak Franciskori, etxetik irten bezain laster)
- A ze nolako galdera! Zertan ariko naiz ba, neska! Zuri itxoiten nabil (erantzun zion Franciskok arrebari, irrifar polit batez jarraiturik)
- Baina, zure maletak… (esan zuen Engrenenciak kezkaturik)
- Lasai, emakumea! Maletak eta ni neu ere blai-blai eginik gaude jadanik. Ez zaitez horretaz kezkatu(lasaitu zuen Franciskok Engrenenciari). Zer, joango al gara?
- Bai…eta Francisko… eskerrik asko… (esan zion Engrenenciak Franciskori poz-pozik)
- Zertarako izango gara anai-arrebak elkarri laguntzen ez badiogu ba? (esan zuen orduan Franciskok)
- Bai arrazoi duzu baina nora joatea pentsatu duzu ba? Amak ez digu etxera bueltatzen uzten (galdetu zuen Engrenenciak kezkaturik)
- Badakit baina esan dudanez, anai-arrebak elkarri laguntzeko daude eta nik dakidala behintzat, Pepito gure anaia da. Hortaz, haren etxera joatea pentsatu dut (argitu zuen Franciskok bere ideia, galdera erantzunez). Goazen! (Ohiukatu zion arrebari anaiaren etxera joateko keinua eginez)
Bi neba-arrebak, Pepitoren etxerantz abiatu ziren. Bertara iristeko baina, zailtasun ugari igaro behar izan zituzten: Franciskok bi babori pilulak eskaintzeko gogoak jasan behar izan zituen, eta Engrenenciak aldiz, “striptis” areto batean sartzeko gogoak jasan behar izan zituen…Beraientzako ezinezkoa zirudiena. Pepitoren etxera iristean, izugarri alai gelditu ziren eta nola Pepitok berari egindako gaitz guztiak barkatu zizkien eta barrura sartzen utzi zienez gero, askoz ere zoriontsuago egon ziren, eta bertan sartu orduko, lehen euria zena, sekulako zaparrada bihurtu zen.
- Mila esker zure etxera sartzen uzteagatik (eskertu zion bihotzez Engrenenciak Pepitori)
- Ez da ezer izan (erantzun zion Franciskok)
Barruan zeuden bitartean, hitz egiten hasi ziren eta berriz ere adiskidetu eta amaren oinordekotza jaso ahal izateko hilketa batzuk proposatzen hasi ziren, bertan errege-erreginak balira bezala bizi ahal izateko:
- Ama hiltzeko modudrik errezena hona gonbidatzea izango litzateke, gero aulki batekin kolpatuz (adierazi zuen Pepitok)
- Ez, hobeto egongo litzateke gu bertara joan eta aizkora batez burua moztea (proposatu zuen Engrenenciak)
- Edo bestela bi ideiak nahasi ditzakegu. Bera izan ahal da hona datorrena, eta burua aizkora batez moztu ahal diogu.
- Bai horixe egingo dugu! (batera eta ilusio handiz onartu zuten neba-arrebek ideia)
Hala, anai-arrebak adiskidetu egin ziren eta hurrengo egunean, ama hil egin zuten oinordekotza jasoz, eta handik aurrera poz-pozik biziz.
7 CELIA
Atzo, Lizarran, Pepito, Franzisko eta Engrenezia bizi ziren, eta neba-arrebak ziren. Pepito gizon perfektua zen: oso guapoa, azkarra, altua eta indartsua. Abokatua zen, baina bere denbora librean, estriperra zen bere herriko klub famatu batean. Bere anahi txikia Franzisko, ez zen hain arrakastatsua zen gizona: itsusia zen, leloa, ahula eta baxua. Gainera, herrian fama txarra zuen, drogen gamelua baitzen. Haien arreba Engrenezia bien tartekoa zen gauza guztietan. Pepitok 22 eta Franziskok 20 urte zituzten, ba Engreneziak 21. Bata altua da, bestea baxua, ba bera erdikoa. Bata arrakastatsua eta bestea fama txarrekoa, bera tartekoa. ez zuen lanik egiten, langabezian zegoen eta haiek ematen zioten hileroko dirua, lesio bategatik jubilatu baitzen. Familia guztiak haien artean harreman txarra zuten, baina dirurik ez zutenez, etxe berean bizi ziren. Baten, Franzisko hain drogaturik zegoen, Engrenezia zirikatzen hasi zela. Neska lasaia zen, baina konzentraturik zegoenean oso erraz haserretzen zen. Momentu horretan, liburu bat irakurtzen hasi zen.
- Kaixo erdiko!
- Kaixo leliko! -erantzun zion Engreneziak, haserreturik.
Eta orduan Franek liburua kendu zion eta burura bota zion. Engrenezia altxatu zen eta haserreturik, adreilu bat bota zion Franziskori buruan, lehen zegoen baino leloago utzirik. Engrenezia oso urduri jarri zen, Franzisko hilda zegoela ematen baitzuen eta ez zuen Pepitoren errietarik entzun nahi. Beraz, psikiatrikora joan zen, eta atean botata, abandonaturik utzi zuen bere neba, eta joan egin zen. Psikiatra bat irten zen eta mutila barruan jarri zuen. Analisi batzuk egin zizkieten, eta oso leloa zenez, hil ez zedin kasko batzuk jarri zizkioten arnastu, jan, edan, etab. egin behar zuela gogoratzen zioten ahots batzuekin. Engrenezia etxera heldu zenean, Pepito hor zegoen, bere zain.
- Zergatik abandonatu duzu gure Fran psikiatrikoan?
- Eta zuk nola dakizu?
- Psikiatrikoko neska bat nire bezeroa da (klubekoa) eta deitu egin dit dena kontatzeko. Badirudi kolpe indar bat jaso duela buruan, eta oso leloa bihurtu dela.
- Gehiago? Nola izan daiteke norbait Fran zen baino leloagoa? Tira, kontua da handik ekarri beharko genuela ez?
- Bai, goazen.
Eta psikiatrikora joan ziren. Franzisko hain pozik jarri zen haiek ikustean, kaskoak kendu zituela eta hil zen. Orduan beste biak etxera bueltatu ziren eta Fran MacDonaldseko haragia bihurtu zuten. Etxean zeudenean, Pepitok errieta bota zion arrebari, eta oso haserreturik zegoenez, hil egiten du. Damuturik, New Yorkera joan zen eta 1.000.000 pisu zituen hotel batera joan zen, 1.000.000. pisua alokaturik. Gauean, lehioa ireku zuen eta bota egin zen, buruaz beste egiteko asmoz, baina hori sortea izan zuena, errebotatu egin zuela eta ez zela hil. Orduan pentsatu zuen hobe zegoela familiarik gabe, eta psikiatrikoko neska bezeroarekin ezkondu eta bizitza normala egin zuen.
- Kaixo erdiko!
- Kaixo leliko! -erantzun zion Engreneziak, haserreturik.
Eta orduan Franek liburua kendu zion eta burura bota zion. Engrenezia altxatu zen eta haserreturik, adreilu bat bota zion Franziskori buruan, lehen zegoen baino leloago utzirik. Engrenezia oso urduri jarri zen, Franzisko hilda zegoela ematen baitzuen eta ez zuen Pepitoren errietarik entzun nahi. Beraz, psikiatrikora joan zen, eta atean botata, abandonaturik utzi zuen bere neba, eta joan egin zen. Psikiatra bat irten zen eta mutila barruan jarri zuen. Analisi batzuk egin zizkieten, eta oso leloa zenez, hil ez zedin kasko batzuk jarri zizkioten arnastu, jan, edan, etab. egin behar zuela gogoratzen zioten ahots batzuekin. Engrenezia etxera heldu zenean, Pepito hor zegoen, bere zain.
- Zergatik abandonatu duzu gure Fran psikiatrikoan?
- Eta zuk nola dakizu?
- Psikiatrikoko neska bat nire bezeroa da (klubekoa) eta deitu egin dit dena kontatzeko. Badirudi kolpe indar bat jaso duela buruan, eta oso leloa bihurtu dela.
- Gehiago? Nola izan daiteke norbait Fran zen baino leloagoa? Tira, kontua da handik ekarri beharko genuela ez?
- Bai, goazen.
Eta psikiatrikora joan ziren. Franzisko hain pozik jarri zen haiek ikustean, kaskoak kendu zituela eta hil zen. Orduan beste biak etxera bueltatu ziren eta Fran MacDonaldseko haragia bihurtu zuten. Etxean zeudenean, Pepitok errieta bota zion arrebari, eta oso haserreturik zegoenez, hil egiten du. Damuturik, New Yorkera joan zen eta 1.000.000 pisu zituen hotel batera joan zen, 1.000.000. pisua alokaturik. Gauean, lehioa ireku zuen eta bota egin zen, buruaz beste egiteko asmoz, baina hori sortea izan zuena, errebotatu egin zuela eta ez zela hil. Orduan pentsatu zuen hobe zegoela familiarik gabe, eta psikiatrikoko neska bezeroarekin ezkondu eta bizitza normala egin zuen.
6 JABIER
HIRU ANAI-ARREBAK
Bazen behin, Engrenezia, Francisco eta Pepito. Hiru anai-arreba hauek Lizarran bizi ziren 2004. urtearen bukaeran.
Engrenezia; langilea, itsusia eta potoloa zen. Pepito ez zen ez langilea ez alperra, eta Francisco indartsua, altua eta alperrena zen. Ez ziren batere ongi eramaten eta bata besteari gorrotoa zion hirurak oso ezberdinak zirelako.
Abenduaren 11an, hiru urtez lan egin ondoren bakoitzaren etxebizitzak bukatutzat eman zituzten. Engrenezia, oso languilea zenez bere etxea handiena eta hoberena zen. Francisco, aperrena zenez bere etxea txapekin eta kaletik hartzen zuenarekin eraiki zuen eta Pepito beste bi etxeen tartekoa egin zuen. Baina justu egun bat geroago, Engrenezia ohartu zen Franciscok eguzki plaka bat lapurtu ziola eta Engrenezia erabaki zuen berarekin hitz egitea. Francisco tuntuna zenez, plaka ezkutatu ordez, teilatuan jarri zuen, bere arreba berarengana zihoala, eskuan adreilu bat zeramala, ohartu gabe. Bi minutu geroago, Francisco lurrean erorita zegoen, burutik odola zeriola.
Pepito, bere etxetik dena ikusi zuena, Francisco hartu eta ospitalera eraman zuen ahalik eta hazkarren. Egun pare bat geroago, hiru anai arrebak: Engrenecia, Pepito eta Francisco, elkarri lehen baino gorroto gehiago zeukaten eta edozer gauzarengaitik borrokan jartzen ziren.
Ostera, egun euritsu batean, trajedun pertsonai bat sartu zen beraien bizitzetan. Pertsonai hau Txusma deitzen zen eta iruzurti profesionala zen. Izan ere hiru anai arrebak aztertzen aritu zen eta aukera bat ikusi zuen iruzur egiteko.
_Arratsalde on jende ona. Ikusi dut nire kotxetik ez zaretela oso ongi eramaten, eta pentsatu dut, zera, ni psikologo profesionala eta oso jakintsua naizenez, onartuko naizuela zuen arazoak konpontzen._Esan zuen Txusma iruzurtia profesionalarena eginez. Hiru anai-arrebei ongi iruditu zitzaien eta baietz esan zioten.
Egunak pasa ziren, eta Txusma, hiru etxeak ikusita eta zein tontunak zirela ikusita, oso erraz irabaziko zituela iruditu zitzaion, baina ez zekien gauza bat ihes egin zion. Eta zen Engreneziaren aurpegi itsusiaren atzean susmo bat zegoela, izan ere Engrenezia hiruetatik azkarrena eta jeinu txarrekoa zen.
Horregatik gau batean, Engrenezia Txusma psikologoaren atzetik joatea erabaki zuen zer asmo zituen asmatzeko. Kontu handia izan zuen honek bera segika zeukala ez ohartzeko, eta azkenean 10 kilometro geroago zerbait egitera gelditu zela ikusi zuen.
Txusma lehendik pertsona askori lapurtu zien, horregatik izenez aldatu behar izaten zuen esatafa bakoitzaren ondoren. Oraindik etxebizitzarik ez zeukanez, kotxean bizi zen eta gaueko momentu horretan, zigarro bat erretzen zuen bitartean eta kotxetik zerbait ateratzen zuenean, Engrenezia bere ezkutalekutik atera zen bat batean eraso egiteko asmoz. Segundu bat geroago, hau lurrean zegoen bekainen artean bala zauria kea zerilarik.
Dirudienez gero, Txusma psikologoa ez zegoen horren sineskor, Engrenezia pentsatu zuen bezala eta sineskera horrek bizia kendu zion.
Ondoren, Txusma gorpua autoan sartu eta lehen bailen beste leku batera eraman zuen, inor eta ezer ez zegoen leku urrun batera. Honek zekien or ez zirela gauzak bukatuko baina egin zuena konpontzen sahiatu behar zen. Gaua taberna batean pasa zuen alkohola burua bete arte. Ezin izan zuen ordea Engreneziaren aurpegia burutik atera bera iruzurti bat besterik ez zelako ez hiltzaile profesional bat.
Hurrengo goizean bere lanera bueltatzeko beldurra zuen zeren, zer esango zuten Pepito eta Francisco beraien arreba ez ikustean? Nola erreakzionatuko zuten? Baina Txusma dena pentsatzeko denbora eman zion bidean zehar.
_Egun on Pepito eta Francisco! Zer moduz gaua, jaunok?_Improbisatu zuen.¬¬¬¬
_De reputa madre mutil!_Esan zuen Francisco. Pepito erabat esnatu zen juramendu hori entzutean.
_Eh. Non da Engrenecia?_ Galdetu zuen Pepito. Psikologoari izerdi tanta bat erori zitzaion lurrera.
_Eta zer! Ni emagaldu horri ez diot ilerik gehiago ikusi nahi. Ezta Pepito?_Ohiukatu zuen Francisco. Pepito ez zuen ezer esan. Txusma ia praketan pisa egin zuen hartu zuen lasaitasunerangatik.
Euria egiten zuen, tximistak zerua argiztatzen zuten eta Engrenezia zuhaitz baten alboan zegoen, eserita, bustita eta hila. Urbasak zeukan zaparradarekin ez zegoen inor egongo eta hoberena zena, inor ez zen joango hilabete pare batean. Bat batean tximista bat jo zuen Engreneciaren lekutik oso hurbil eta gero beste bat justu bere metalezko lepokoan txamuskatu egin zena eta hilikia elektrakutatu zen. Ezustean, Engreneziaren begiak ireki ziren eta bere burua funtzionatzen hasi zen oraindik bala barruan izanda.
Txusma bere iruzurraren bukaera gero eta hurbilago ikusten zuen hiru aste geroago eta barrez jartzen zen hiru etxe izango zituela pentsatzean eta gehiago kotxean ez zuela lo egingo jakitean. Pepito eta Francisco erabat engainatuta zeuzkan psikologoaren kontuarekin eta abenduaren 29ko arratsalde artan 50.000 milioi euroko faktura pasa zien. Bi haiek ez ziren konturatu iruzurtiaz ezta dena bukatu eta gero. Orduan ikusi zuten aukera bakarra beraiek zeukaten guztia eman beharko ziotela psikologoari.
Baina bat batean Engrenezia agertu zen Txusmaren atze-atzean eta eskuan adreiku bat zeramala Pepitori bota zion indar guztiarekin eta hau lurrera hilda erori zen. Gero beste adreilu bat hartu zuen eta Franciscori bigarren aldiz kolpatuta hil zuen. Ondoren, adreilurik geratzen ez zirenez, eguzki plaka hartu eta Txusma iruzurtiari bota zion. Hau elktrakutatuta hil zen.
Geroztik, Engrenezia pozik bizi izan zen bere bizitza osoan zehar.
javascript:void(0)
Bazen behin, Engrenezia, Francisco eta Pepito. Hiru anai-arreba hauek Lizarran bizi ziren 2004. urtearen bukaeran.
Engrenezia; langilea, itsusia eta potoloa zen. Pepito ez zen ez langilea ez alperra, eta Francisco indartsua, altua eta alperrena zen. Ez ziren batere ongi eramaten eta bata besteari gorrotoa zion hirurak oso ezberdinak zirelako.
Abenduaren 11an, hiru urtez lan egin ondoren bakoitzaren etxebizitzak bukatutzat eman zituzten. Engrenezia, oso languilea zenez bere etxea handiena eta hoberena zen. Francisco, aperrena zenez bere etxea txapekin eta kaletik hartzen zuenarekin eraiki zuen eta Pepito beste bi etxeen tartekoa egin zuen. Baina justu egun bat geroago, Engrenezia ohartu zen Franciscok eguzki plaka bat lapurtu ziola eta Engrenezia erabaki zuen berarekin hitz egitea. Francisco tuntuna zenez, plaka ezkutatu ordez, teilatuan jarri zuen, bere arreba berarengana zihoala, eskuan adreilu bat zeramala, ohartu gabe. Bi minutu geroago, Francisco lurrean erorita zegoen, burutik odola zeriola.
Pepito, bere etxetik dena ikusi zuena, Francisco hartu eta ospitalera eraman zuen ahalik eta hazkarren. Egun pare bat geroago, hiru anai arrebak: Engrenecia, Pepito eta Francisco, elkarri lehen baino gorroto gehiago zeukaten eta edozer gauzarengaitik borrokan jartzen ziren.
Ostera, egun euritsu batean, trajedun pertsonai bat sartu zen beraien bizitzetan. Pertsonai hau Txusma deitzen zen eta iruzurti profesionala zen. Izan ere hiru anai arrebak aztertzen aritu zen eta aukera bat ikusi zuen iruzur egiteko.
_Arratsalde on jende ona. Ikusi dut nire kotxetik ez zaretela oso ongi eramaten, eta pentsatu dut, zera, ni psikologo profesionala eta oso jakintsua naizenez, onartuko naizuela zuen arazoak konpontzen._Esan zuen Txusma iruzurtia profesionalarena eginez. Hiru anai-arrebei ongi iruditu zitzaien eta baietz esan zioten.
Egunak pasa ziren, eta Txusma, hiru etxeak ikusita eta zein tontunak zirela ikusita, oso erraz irabaziko zituela iruditu zitzaion, baina ez zekien gauza bat ihes egin zion. Eta zen Engreneziaren aurpegi itsusiaren atzean susmo bat zegoela, izan ere Engrenezia hiruetatik azkarrena eta jeinu txarrekoa zen.
Horregatik gau batean, Engrenezia Txusma psikologoaren atzetik joatea erabaki zuen zer asmo zituen asmatzeko. Kontu handia izan zuen honek bera segika zeukala ez ohartzeko, eta azkenean 10 kilometro geroago zerbait egitera gelditu zela ikusi zuen.
Txusma lehendik pertsona askori lapurtu zien, horregatik izenez aldatu behar izaten zuen esatafa bakoitzaren ondoren. Oraindik etxebizitzarik ez zeukanez, kotxean bizi zen eta gaueko momentu horretan, zigarro bat erretzen zuen bitartean eta kotxetik zerbait ateratzen zuenean, Engrenezia bere ezkutalekutik atera zen bat batean eraso egiteko asmoz. Segundu bat geroago, hau lurrean zegoen bekainen artean bala zauria kea zerilarik.
Dirudienez gero, Txusma psikologoa ez zegoen horren sineskor, Engrenezia pentsatu zuen bezala eta sineskera horrek bizia kendu zion.
Ondoren, Txusma gorpua autoan sartu eta lehen bailen beste leku batera eraman zuen, inor eta ezer ez zegoen leku urrun batera. Honek zekien or ez zirela gauzak bukatuko baina egin zuena konpontzen sahiatu behar zen. Gaua taberna batean pasa zuen alkohola burua bete arte. Ezin izan zuen ordea Engreneziaren aurpegia burutik atera bera iruzurti bat besterik ez zelako ez hiltzaile profesional bat.
Hurrengo goizean bere lanera bueltatzeko beldurra zuen zeren, zer esango zuten Pepito eta Francisco beraien arreba ez ikustean? Nola erreakzionatuko zuten? Baina Txusma dena pentsatzeko denbora eman zion bidean zehar.
_Egun on Pepito eta Francisco! Zer moduz gaua, jaunok?_Improbisatu zuen.¬¬¬¬
_De reputa madre mutil!_Esan zuen Francisco. Pepito erabat esnatu zen juramendu hori entzutean.
_Eh. Non da Engrenecia?_ Galdetu zuen Pepito. Psikologoari izerdi tanta bat erori zitzaion lurrera.
_Eta zer! Ni emagaldu horri ez diot ilerik gehiago ikusi nahi. Ezta Pepito?_Ohiukatu zuen Francisco. Pepito ez zuen ezer esan. Txusma ia praketan pisa egin zuen hartu zuen lasaitasunerangatik.
Euria egiten zuen, tximistak zerua argiztatzen zuten eta Engrenezia zuhaitz baten alboan zegoen, eserita, bustita eta hila. Urbasak zeukan zaparradarekin ez zegoen inor egongo eta hoberena zena, inor ez zen joango hilabete pare batean. Bat batean tximista bat jo zuen Engreneciaren lekutik oso hurbil eta gero beste bat justu bere metalezko lepokoan txamuskatu egin zena eta hilikia elektrakutatu zen. Ezustean, Engreneziaren begiak ireki ziren eta bere burua funtzionatzen hasi zen oraindik bala barruan izanda.
Txusma bere iruzurraren bukaera gero eta hurbilago ikusten zuen hiru aste geroago eta barrez jartzen zen hiru etxe izango zituela pentsatzean eta gehiago kotxean ez zuela lo egingo jakitean. Pepito eta Francisco erabat engainatuta zeuzkan psikologoaren kontuarekin eta abenduaren 29ko arratsalde artan 50.000 milioi euroko faktura pasa zien. Bi haiek ez ziren konturatu iruzurtiaz ezta dena bukatu eta gero. Orduan ikusi zuten aukera bakarra beraiek zeukaten guztia eman beharko ziotela psikologoari.
Baina bat batean Engrenezia agertu zen Txusmaren atze-atzean eta eskuan adreiku bat zeramala Pepitori bota zion indar guztiarekin eta hau lurrera hilda erori zen. Gero beste adreilu bat hartu zuen eta Franciscori bigarren aldiz kolpatuta hil zuen. Ondoren, adreilurik geratzen ez zirenez, eguzki plaka hartu eta Txusma iruzurtiari bota zion. Hau elktrakutatuta hil zen.
Geroztik, Engrenezia pozik bizi izan zen bere bizitza osoan zehar.
javascript:void(0)
3 RAKEL
IPUINA LANDUAZ
Atzo bazeuden Lizarran hiru anai-arreba oso gaizki eramaten zirenak Pepito, Francisco eta Engrenezia.Gaizki eramaten ziren oso desberdinak zirelako eta Engrenezia Franciskori ladrilu bat bota ziolako.
Pepito handiena, langilea,indartsua eta polita zen estriper zen;Francisco ertaina gameiluataz lan egiten zuen bere anaiaren oso desberdina zen alferra,itsusia,baxua eta tuntuna eta gero Engrenezia zegoen denetarik txikiena bien arteko nahaste bat zen.
Egun batean borrokatzen hasi ziren
-Engrenezia!!zure errua gatik tuntuna geratu naiz.-kexatzen hasi zen Francisco
-Zer esaten duzu zu tuntuna zara betidanik!!-segitu zuen Engrenezia .
Borrokatzen segitzen zuetenean Pepito agertu zen haserretua.
-Isildu behingoz!!batzuk lo egiten dugu goizean gero lan egiteko eta diru bat ateratzeko.
-Etxe honetatik joango naiz!!-esan zuen Engrenezia
-Ni baita!!-esan zuten alde berean bi anaiak.
Eta horrela egin zuten jan ondoren bakoitza beste toki batera bizitzera joan zen.Pepito Las Vegasetara, Pepito Erromara eta Engrenezia Tokiora.
Baina Engreneziari gizon bat agertu zitzaion Tokion zegoenean.
-Nor zara zu?Zer nahi duzu?-galdetu zuen Engrenezia
-Obra bateko langile bat naiz eta zu hiltzera nator.Ladrilu bat hartu zenuenean obra pikutara joan zen baina niri bakarrik kalera bota zidaten jefea nintzelako.Zure erruagatik etxerik gabe,lanik gabe eta familia gabe geratu nintzen eta orain ordainduko duzu.-
Engrenezia oso beldurtuta hegazkin bat hartu eta Erromara joan zen Franciscori laguntza eskatzera.Erromara ailegatzean Francisco engreneziari barkatu eta lagunduko ziola esan zion baina obrako langilea Erromaraino jarraitu egin zion. Oso beldurtutak biak batera Pepitori laguntza eskatzera joan ziren Las Vegasetaraino.
Las Vegasetara ailegatzean berriz langilea jarraitu zien eta orduan Pepito tratu bat egin zuen langilearekin:
-Tratu bat egin nahi duzu? Pokerrera irabazten duena betirako joango da.-
-Bale tratua egingo dugu.-
Eta pokerrera jolasten hasi ziren.Bost ordu eta gero bukatu zuten eta Pepito irabazi zuen, estriperra zenez kartak leku guztietatik zeukan ezkutatuak.Eta azkenean hiru anai arrebak ongi eraman ziren betirako.
Atzo bazeuden Lizarran hiru anai-arreba oso gaizki eramaten zirenak Pepito, Francisco eta Engrenezia.Gaizki eramaten ziren oso desberdinak zirelako eta Engrenezia Franciskori ladrilu bat bota ziolako.
Pepito handiena, langilea,indartsua eta polita zen estriper zen;Francisco ertaina gameiluataz lan egiten zuen bere anaiaren oso desberdina zen alferra,itsusia,baxua eta tuntuna eta gero Engrenezia zegoen denetarik txikiena bien arteko nahaste bat zen.
Egun batean borrokatzen hasi ziren
-Engrenezia!!zure errua gatik tuntuna geratu naiz.-kexatzen hasi zen Francisco
-Zer esaten duzu zu tuntuna zara betidanik!!-segitu zuen Engrenezia .
Borrokatzen segitzen zuetenean Pepito agertu zen haserretua.
-Isildu behingoz!!batzuk lo egiten dugu goizean gero lan egiteko eta diru bat ateratzeko.
-Etxe honetatik joango naiz!!-esan zuen Engrenezia
-Ni baita!!-esan zuten alde berean bi anaiak.
Eta horrela egin zuten jan ondoren bakoitza beste toki batera bizitzera joan zen.Pepito Las Vegasetara, Pepito Erromara eta Engrenezia Tokiora.
Baina Engreneziari gizon bat agertu zitzaion Tokion zegoenean.
-Nor zara zu?Zer nahi duzu?-galdetu zuen Engrenezia
-Obra bateko langile bat naiz eta zu hiltzera nator.Ladrilu bat hartu zenuenean obra pikutara joan zen baina niri bakarrik kalera bota zidaten jefea nintzelako.Zure erruagatik etxerik gabe,lanik gabe eta familia gabe geratu nintzen eta orain ordainduko duzu.-
Engrenezia oso beldurtuta hegazkin bat hartu eta Erromara joan zen Franciscori laguntza eskatzera.Erromara ailegatzean Francisco engreneziari barkatu eta lagunduko ziola esan zion baina obrako langilea Erromaraino jarraitu egin zion. Oso beldurtutak biak batera Pepitori laguntza eskatzera joan ziren Las Vegasetaraino.
Las Vegasetara ailegatzean berriz langilea jarraitu zien eta orduan Pepito tratu bat egin zuen langilearekin:
-Tratu bat egin nahi duzu? Pokerrera irabazten duena betirako joango da.-
-Bale tratua egingo dugu.-
Eta pokerrera jolasten hasi ziren.Bost ordu eta gero bukatu zuten eta Pepito irabazi zuen, estriperra zenez kartak leku guztietatik zeukan ezkutatuak.Eta azkenean hiru anai arrebak ongi eraman ziren betirako.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)